Dingen die best genoemd mogen worden.

In m'n hoofd had ik bedacht ik mijn blogs vooral over het lesgeven zouden gaan en over de kinderen op school. Dit gaat niet geheel lukken want ze hebben hier moeilijk vaak vakantie. Na de examens waren we amper 4 dagen aan het werk en toen begon de wintervakantie alweer, die van 28 december t/m 15 januari zou duren. Erg jammer want het lesgeven is echt heel leuk. Hoewel ik waarschijnlijk meer tijd bezig ben met spelletjes doen dan met echt lesgeven. Maar zolang ik het naar m'n zin heb en de kinderen ook vind ik het prima. De kinderen van groep 6 beginnen meer en meer te snappen dat ze zelf na moeten denken en ik heb ze vervoegingen van werkwoorden geleerd. Eigenlijk niet heel uitdagend want het is ''you play'' en ''he playes'' en dan kun je elk regelmatig werkwoord vervoegen. Maar het lukte ze dus ik was tevreden. De 3 jongetjes van groep 3, Milan, Sanjay en eentje met een groen vest, lieten ons allemaal kunstjes zien. Ze konden op hun handen lopen en dansen als Michael Jackson! Serieus als mijn educatieve verantwoordelijkheid niet zo sterk was geweest had ik ze gezegd dat ze moesten stoppen met school en een breakdance carrière moesten beginnen. In de pauze liep ik met Sanjay naar het plein voor de school en liet hij mij de tempel zien en hij gaf mij een tikka. Dat beschouwde ik als een officieel gebaar van mijn integratie als westerling in Nepal en ik was er dan ook erg ontroerd door.
Eenmaal terug in groep 3 was ik zo stom om een kindje op te tillen omdat ze anders niet op het bord kon schrijven. Ik ben, samen met Thom, de volgende 15 minuten bezig geweest om elk kind opnieuw en opnieuw met ''1, 2, hup!'' de lucht in de tillen...

De volgende dag waren er vaccinaties (tegen Rubella) en natuurlijk waren ze daarna vrij. 's Ochtends heb ik groep 6 lesgegeven en de 2e helft van de les hebben ze gedanst op o.a. ''Uhn tiss uhn tiss uhn tiss'' die ik op m'n mobiel had gezet. Groep 5 heb ik krantenmeppertje geleerd wat ze echt top vinden want nu hadden ze een legale reden om elkaar te slaan (niet dat ze echt een reden nodig hebben...).

De chronologie van deze verhalen klopt trouwens van geen kanten maar daar hebben jullie toch geen last van. Zelfs wanneer ik zeg ''de volgende dag'' is het niet echt de volgende dag maar zo loopt het verhaal wat lekkerder.

Sanne en Eva, 2 vrijwilligsters die bij de gehandicapten kinderen werkten, hadden als afscheidsactiviteit een speurtocht door Bhaktapur voor de kinderen georganiseerd. Thom en ik hielpen mee als begeleider. De kinderen komen niet heel vaak in de stad en ze vonden het dan ook helemaal geweldig. Ze deden dolenthousiast mee met alle spelletjes en vragen die Sanne en Eva hadden bedacht. De gewone Nepalezen (kinderen maar ook ouderen) vonden de groepjes met rolstoelen en looprekjes zo boeiend dat ze hele einden met ons meeliepen en meehielpen met de opdrachten (die gemaakt waren voor 10-jarigen maar dat schenen ze niet erg te vinden). Ook zijn we met onze groep meerdere malen op de foto gezet door toeristen.

Met Kerst hadden we met alle vrijwilligers en gasten in het guesthouse een diner op het balkon. Lieve en Joyce hadden gekookt en het was erg lekker en gezellig. Oud en Nieuw hebben we het dakterras gevierd met een kampvuur en bij wijze van vuurwerk hebben we de Chang (ontzettend gore rijstewijn) in het vuur gegooid wat supercool was om te doen! Niemand dronk die bocht toch.

Gisteren zijn Thom en ik met Joyce meegegaan naar Swarga 1, ook een tehuis voor kinderen met een handicap. Het was Nederland vs Nepal. Alle kinderen kwamen al naar ons toe ''Holland is bad pffrrt! You are losers! Nepal is going to win!'', waarop wij onze tong uitstaken en zeiden dat Nepal voor losers is. Na deze sportieve woorden begonnen we. Thom, Joyce en ik stonden in het veld en Sabin met z'n looprekje en Sukimaya in kleermakerszit stonden in het goal. De opstelling bij de Nepalezen was als volgt: Lokraj, Subesh en de Didi (verzorgster) stonden in het veld. De overige 8 kinderen stonden als een gehandicapte muur voor het goal. Ze konden echt heel goed voetballen en het was leuk om weer eens te sporten. Thom en ik schopten echter alleen van die slappe balletjes op 't goal. We waren doodsbang om zo'n kiddo van 8 een bal in z'n gezicht te rammen of z'n looprekje of krukken onder iemand vandaan te schoppen.
Uiteindelijk won Nepal met 6-5 en dat hebben ze ons goed ingewreven! Wij zeiden natuurlijk dat ze gewoon geluk hebben gehad en dat wij ze hebben laten winnen en de volgende keer zal Holland zeker winnen. Daar moesten ze vooral hard om lachen.

Morgen gaan we met z'n 3e, Thom, ik en Hiep, een Duitse jongen, op trekking in het Langtang gebied waar de Tamang mensen wonen. We gaan 7 dagen op trekking en volgens mij gaan we tot 4 km hoogte, wat wel meevalt voor hier. In ieder geval, ik kijk er erg naar uit en zal denk ik wel weer een nieuwe blog posten als we terug zijn van de trekking.

Hoop dat iedereen een goeie jaarwisseling heeft gehad mét vuurwerk én oliebollen, in tegenstelling tot hier.

Lator

Oh, en Hiep, de Duitse jongen, had ons een serie aangeraden ''Adventure Time''. Dat is zonder grappen een van de beste dingen hier tot nu toe!
Nee dat is niet waar, er zitten wel grappen in die serie.