Laatste deel Nicaragua
24 Maart 2016 | Nederland, Tubbergen
In Tubbergen zit ik, voldaan na een goede maaltijd na te genieten van een geweldige reis. Hoe het de laatste maanden verlopen is...?
Het begon met de tocht van de 3 vulkanen die we in 2 dagen gingen beklimmen. De eerste was de Cerro Negro, een enorme gitzwarte berg van vulkanisch fijn gesteente. Een wand van deze, inmiddels weer actieve vulkaan, is zo steil dat men er vanaf kan boarden met een plank. Voor 6 dollar huurden we zo’n plank en sjouwden die de hele vulkaan op. Bovenop de top waaide het ongelooflijk hard. We kregen een soort beschermend clowns-pak aan en raceten vervolgens 1 voor 1 de berg af. Omdat je met je voeten je snelheid moest controleren, sprong al het gesteente op en landde in m’n gezicht, haar, pak, OVERAL. De volgende dagen vond ik nog steeds vulkaan in m’n oren.
We vervolgden onze weg naar de 2e berg. Omdat we geen gids hadden, enkel Kenda, onze spaans docente en vriendin, verdwaalden we nogal eens. Uiteindelijk kwamen we bovenaan aan met een prachtig uitzicht op de vulkaan die we eigenlijk hadden willen beklimmen... Na een lunch daalden we af het bos in en begonnen we aan de laatste vulkaan. We bereikten net voor zonsondergang de top en bij het enorme gat (‘’El hoyo’’) in de vulkaan bekeken we de zonsondergang. In een kleine verlaging sloegen we ons ‘kamp’ op. Op slaapzakken aten we onze pasta met tonijn en dronken we de fles wijn die hadden meegesjouwd. Deborah, een Waals meisje dat mee was met ons, verbaasde zich zichtbaar over de hoeveelheid aan voedsel die wij bereid waren geweest mee te dragen al die bergen op en af.
Bij het kampvuur aten we weer marshmallows. Na een ijskoude nacht maar met een zeer mooie sterrenhemel, werden we wakker om 5 uur ’s ochtends om de zonsopgang te zien. De kleuren in de lucht waren bizar en juist op dat moment barstte de Momotombo, de vulkaan bij Managua waarop we uitzicht hadden, uit. Zo’n zonsopgang heb ik niet vaak meegemaakt!
Op de weg naar beneden, naar een kratermeer, moest ik met de machete van Kenda af en toe een weg hakken door het struikgewas (omdat we weer eens van het pad gedwaald waren). Bij het kratermeer hebben we gezwommen en daarna een lange weg terug door droge landschappen naar de bus. Fenne was achterop de motor gesprongen bij een Nica en alvast vooruit gereden. Op het moment dat we dachten dat ze ons voorgoed in de steek had gelaten (Kenda begon luidkeels te klagen op gegeven moment) kwam ze terug, in een taxi mét 3 flessen cola!
We zijn nog een weekend naar San Juan del Sur geweest waar we naar playa Hermosa zijn gegaan wat haar naam zeker eer aan doet! De zondag hebben we meegedaan aan de beruchte ‘Sunday-funday’. Veel alcohol, zon en zwembaden. Het was weer een gekke boel en we hebben erg veel gelachen en uiteindelijk zijn wij als laatste, na 12 uur feesten, het laatste hostel uitgeveegd!
Ook zijn we nog een weekend naar Somoto geweest. Hier is een canyon waar we tussen de steile rotswanden hebben gezwommen en van hoge rotsen in het water zijn gesprongen!
Terug in Leon hebben een enorm afscheidsfeest in de Residencia gehouden. De hele residencia + al onze Duitse vrienden uit Leon waren er. Het was een zeer geslaagde laatste avond.
Vervolgens ben ik met Loes en Fenne verder gereisd naar Matagalpa. Hier zijn we de eerste avond bijna beroofd door een paar jochies maar Fenne had een ijzeren grip op haar handtas en ze dropen gelukkig snel af. We hebben in de Selva Negra (zwarte woud) gewandeld en zijn bij een waterval geweest.
Van 2 Duitse geneeskundestudenten hadden we gehoord dat het leuk was om in Matiguas, een zeer afgelegen dorpje, leuk was om in het ziekenhuis mee te kijken/doen. Dus gingen wij in de bus naar Matiguas, waar verder volgens mij nooit een toerist komt want we werden nogal vreemd aangestaard toen we om de bus naar Matiguas vroegen.
In het ziekenhuis in Matiguas konden we gewoon naar binnen lopen. ‘’Hoi wij zijn geneeskundestudenten en willen graag een dag meelopen’’. No problema luidde het antwoord van de arts, zonder iets van papieren of iets dergelijks van ons te vragen.
De volgende ochtend gingen we de ambu-jeep naar een nóg afgelegener gehucht waar we consulten deden, vaccinaties zetten en Loes en Fenne uitstrijkjes mochten doen. Omdat de artsen maar 1 maal per maand komen, komt de hele omgeving, lopend, naar dit kleine dorpje voor medische hulp. Op de terugweg zaten we met 11 mensen een hond in de jeep.
Nu Loes en ik onze aller-laatste dag als co-assistent OOIT hadden afgesloten was het tijd voor even wat sjil-tijd. Hiervoor gingen we naar de Caribische kust. 3 bussen, een boot en 10 uur later kwamen we aan in Bluefields. De mensen hier zijn een stuk donkerder (Afrikaans) en praten een mix van Spaans en Engels wat erg relaxed en hilarisch klinkt. Hier namen we een vlucht naar Big Corn Island en vanaf daar een bootje naar Little Corn Island. Deze boottocht, was ons verteld, kon nogal heftig zijn. Hoewel de zee erg ‘rustig’ was toen, werden we toch behoorlijk heen en weer geslingerd en sloeg er menig golf over ons heen.
Op het eiland hebben we enkele dagen genoten van de witte stranden en helderblauwe zee. We hebben gesnorkeld en haaien en enorme roggen gezien en ongeveer 51.244 felgekleurde vissen.
Op de terugweg naar het vasteland pakten we ditmaal de vrachtboot. Deze vertrok ’s nachts en was volgeladen met kreeft, bananen, auto’s en Nica’s. Op het achterdek stonden houten stapelbedden van 3 hoog waar mensen sliepen. Er waren te weinig bedden dus er sliepen ook mensen op de vloer en overal. Ikzelf had een zeer comfortabel plekje op een hoge kist gezocht die ik afwisselde met een zacht houten bankje om de reis van 10 uur door te komen...
Onze reis verliep verder naar het Zuiden en vanuit San Carlos namen we een boot van 6 uur over de Rio San Juan naar San Juan de Nicaragua. Dit plaatsje is echt het einde van de wereld zo voelt het. Hier deden we de volgende dag een tour waarbij we met een bootje (alweer!) verder rivier op gingen om the wildlife te bewonderen. We zijn nog langs een familie geweest die diep in het oerwoud woonden. Deze mensen zien er inheemser uit. De man die onze gids was voor in de jungle had een lange dikke vlecht. In de jungle zagen we toekans, apen, gifkikkers, slangen en in de rivier schildpadden, een kaaiman en hebben we gevist.
Toen was het tijd om de grens met Costa Rica over te steken. Voor mij zat de reis er toen bijna op. Loes en Fenne gingen enkel hun visum vernieuwen om daarna weer naar het Noorden, Guatamala, te gaan. In Costa Rica hebben we in La Fortuna een tour gedaan waarbij we, weer, een vulkaan zijn beklommen, in het kratermeer hebben gezwommen, onder een tropische waterval hebben gezwommen en de dag hebben afgesloten met relaxen in een warm water riviertje in de jungle.
Om de laatste avond met ons 3en te vieren zijn ergens in een lokale bar gaan drinken. Het was een erg mooie avond en een goede afsluiter van mijn reis met Loes en Fenne (bedankt!).
In m’n eentje ben ik verder gegaan naar Monte Verde waar ik in de nationale parken heb gewandeld en mijn laatste dagen in San José heb gesleten waar ik met een paar Tico’s in het park heb gechild en vanaf een berg ’s avonds op San José neerkeek en door een telescoop naar de maan heb gekeken.
Na 6 maanden voelt het fijn om weer thuis te zijn. Bedankt voor het lezen van mijn blog, voor het geweldig maken van mijn reis.
Het begon met de tocht van de 3 vulkanen die we in 2 dagen gingen beklimmen. De eerste was de Cerro Negro, een enorme gitzwarte berg van vulkanisch fijn gesteente. Een wand van deze, inmiddels weer actieve vulkaan, is zo steil dat men er vanaf kan boarden met een plank. Voor 6 dollar huurden we zo’n plank en sjouwden die de hele vulkaan op. Bovenop de top waaide het ongelooflijk hard. We kregen een soort beschermend clowns-pak aan en raceten vervolgens 1 voor 1 de berg af. Omdat je met je voeten je snelheid moest controleren, sprong al het gesteente op en landde in m’n gezicht, haar, pak, OVERAL. De volgende dagen vond ik nog steeds vulkaan in m’n oren.
We vervolgden onze weg naar de 2e berg. Omdat we geen gids hadden, enkel Kenda, onze spaans docente en vriendin, verdwaalden we nogal eens. Uiteindelijk kwamen we bovenaan aan met een prachtig uitzicht op de vulkaan die we eigenlijk hadden willen beklimmen... Na een lunch daalden we af het bos in en begonnen we aan de laatste vulkaan. We bereikten net voor zonsondergang de top en bij het enorme gat (‘’El hoyo’’) in de vulkaan bekeken we de zonsondergang. In een kleine verlaging sloegen we ons ‘kamp’ op. Op slaapzakken aten we onze pasta met tonijn en dronken we de fles wijn die hadden meegesjouwd. Deborah, een Waals meisje dat mee was met ons, verbaasde zich zichtbaar over de hoeveelheid aan voedsel die wij bereid waren geweest mee te dragen al die bergen op en af.
Bij het kampvuur aten we weer marshmallows. Na een ijskoude nacht maar met een zeer mooie sterrenhemel, werden we wakker om 5 uur ’s ochtends om de zonsopgang te zien. De kleuren in de lucht waren bizar en juist op dat moment barstte de Momotombo, de vulkaan bij Managua waarop we uitzicht hadden, uit. Zo’n zonsopgang heb ik niet vaak meegemaakt!
Op de weg naar beneden, naar een kratermeer, moest ik met de machete van Kenda af en toe een weg hakken door het struikgewas (omdat we weer eens van het pad gedwaald waren). Bij het kratermeer hebben we gezwommen en daarna een lange weg terug door droge landschappen naar de bus. Fenne was achterop de motor gesprongen bij een Nica en alvast vooruit gereden. Op het moment dat we dachten dat ze ons voorgoed in de steek had gelaten (Kenda begon luidkeels te klagen op gegeven moment) kwam ze terug, in een taxi mét 3 flessen cola!
We zijn nog een weekend naar San Juan del Sur geweest waar we naar playa Hermosa zijn gegaan wat haar naam zeker eer aan doet! De zondag hebben we meegedaan aan de beruchte ‘Sunday-funday’. Veel alcohol, zon en zwembaden. Het was weer een gekke boel en we hebben erg veel gelachen en uiteindelijk zijn wij als laatste, na 12 uur feesten, het laatste hostel uitgeveegd!
Ook zijn we nog een weekend naar Somoto geweest. Hier is een canyon waar we tussen de steile rotswanden hebben gezwommen en van hoge rotsen in het water zijn gesprongen!
Terug in Leon hebben een enorm afscheidsfeest in de Residencia gehouden. De hele residencia + al onze Duitse vrienden uit Leon waren er. Het was een zeer geslaagde laatste avond.
Vervolgens ben ik met Loes en Fenne verder gereisd naar Matagalpa. Hier zijn we de eerste avond bijna beroofd door een paar jochies maar Fenne had een ijzeren grip op haar handtas en ze dropen gelukkig snel af. We hebben in de Selva Negra (zwarte woud) gewandeld en zijn bij een waterval geweest.
Van 2 Duitse geneeskundestudenten hadden we gehoord dat het leuk was om in Matiguas, een zeer afgelegen dorpje, leuk was om in het ziekenhuis mee te kijken/doen. Dus gingen wij in de bus naar Matiguas, waar verder volgens mij nooit een toerist komt want we werden nogal vreemd aangestaard toen we om de bus naar Matiguas vroegen.
In het ziekenhuis in Matiguas konden we gewoon naar binnen lopen. ‘’Hoi wij zijn geneeskundestudenten en willen graag een dag meelopen’’. No problema luidde het antwoord van de arts, zonder iets van papieren of iets dergelijks van ons te vragen.
De volgende ochtend gingen we de ambu-jeep naar een nóg afgelegener gehucht waar we consulten deden, vaccinaties zetten en Loes en Fenne uitstrijkjes mochten doen. Omdat de artsen maar 1 maal per maand komen, komt de hele omgeving, lopend, naar dit kleine dorpje voor medische hulp. Op de terugweg zaten we met 11 mensen een hond in de jeep.
Nu Loes en ik onze aller-laatste dag als co-assistent OOIT hadden afgesloten was het tijd voor even wat sjil-tijd. Hiervoor gingen we naar de Caribische kust. 3 bussen, een boot en 10 uur later kwamen we aan in Bluefields. De mensen hier zijn een stuk donkerder (Afrikaans) en praten een mix van Spaans en Engels wat erg relaxed en hilarisch klinkt. Hier namen we een vlucht naar Big Corn Island en vanaf daar een bootje naar Little Corn Island. Deze boottocht, was ons verteld, kon nogal heftig zijn. Hoewel de zee erg ‘rustig’ was toen, werden we toch behoorlijk heen en weer geslingerd en sloeg er menig golf over ons heen.
Op het eiland hebben we enkele dagen genoten van de witte stranden en helderblauwe zee. We hebben gesnorkeld en haaien en enorme roggen gezien en ongeveer 51.244 felgekleurde vissen.
Op de terugweg naar het vasteland pakten we ditmaal de vrachtboot. Deze vertrok ’s nachts en was volgeladen met kreeft, bananen, auto’s en Nica’s. Op het achterdek stonden houten stapelbedden van 3 hoog waar mensen sliepen. Er waren te weinig bedden dus er sliepen ook mensen op de vloer en overal. Ikzelf had een zeer comfortabel plekje op een hoge kist gezocht die ik afwisselde met een zacht houten bankje om de reis van 10 uur door te komen...
Onze reis verliep verder naar het Zuiden en vanuit San Carlos namen we een boot van 6 uur over de Rio San Juan naar San Juan de Nicaragua. Dit plaatsje is echt het einde van de wereld zo voelt het. Hier deden we de volgende dag een tour waarbij we met een bootje (alweer!) verder rivier op gingen om the wildlife te bewonderen. We zijn nog langs een familie geweest die diep in het oerwoud woonden. Deze mensen zien er inheemser uit. De man die onze gids was voor in de jungle had een lange dikke vlecht. In de jungle zagen we toekans, apen, gifkikkers, slangen en in de rivier schildpadden, een kaaiman en hebben we gevist.
Toen was het tijd om de grens met Costa Rica over te steken. Voor mij zat de reis er toen bijna op. Loes en Fenne gingen enkel hun visum vernieuwen om daarna weer naar het Noorden, Guatamala, te gaan. In Costa Rica hebben we in La Fortuna een tour gedaan waarbij we, weer, een vulkaan zijn beklommen, in het kratermeer hebben gezwommen, onder een tropische waterval hebben gezwommen en de dag hebben afgesloten met relaxen in een warm water riviertje in de jungle.
Om de laatste avond met ons 3en te vieren zijn ergens in een lokale bar gaan drinken. Het was een erg mooie avond en een goede afsluiter van mijn reis met Loes en Fenne (bedankt!).
In m’n eentje ben ik verder gegaan naar Monte Verde waar ik in de nationale parken heb gewandeld en mijn laatste dagen in San José heb gesleten waar ik met een paar Tico’s in het park heb gechild en vanaf een berg ’s avonds op San José neerkeek en door een telescoop naar de maan heb gekeken.
Na 6 maanden voelt het fijn om weer thuis te zijn. Bedankt voor het lezen van mijn blog, voor het geweldig maken van mijn reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
