Peru, land van extremen

De laatste keer dat ik schreef was vanuit Chili. Inmiddels 3,5 week later ben ik door heel zuidelijk Peru gereisd. Vanuit Arica (Chili) gingen we met de bus naar Puno. Dit is een klein en nogal lelijk stadje aan de Peruaanse kant van het Titicaca meer, het hoogst gelegen meer ter wereld op 3812 meter. Hier hebben we een 2-daagse tour gedaan naar de drijvende eilanden. Zo'n eiland is volledig gemaakt van riet en de gids legde uit hoe ze dit maakten en hoe de mensen hier leefden. Ze claimden dat het eiland waar wij met onze groep waren nog echt bewoond werd maar het had overduidelijk enkel toeristische doeleinden (afgeladen met souvenirs). Niemand scheen dit erg te vinden op 2 Russen na, die zelfs weigerden het eiland te betreden omdat ze niet helemaal uit ''fucking Russia'' waren gevlogen voor deze ''bullshit''. Op hun aandringen zijn we daarna naar een echt autentiek eilandje gegaan (de Russin rende direct met haar camera de hutjes van die mensen binnen om te filmen...). Eerlijk is eerlijk, het was hier wel een stuk interessanter en ik werd direct aangevlogen door 3 kinderen die op m'n nek sprongen. We overnachtten op een 'echt' eiland bij een lokale familie. 's Avonds hebben we de zonsondergang bekeken vanaf het hoogste punt van het eiland.

Na Puno pakten we de bus naar Cusco. Dit is een erg mooie koloniale stad met een groot centraal plein (Plaza de Armas) met daaromheen enorme kathedralen en booggalerijen met restaurants en winkels. Hier hebben we een 5 daagse tour door de Andes geboekt die zou eindigen in Machu Picchu (zeg: Matsju Piktjsu want Matjsu Pitsju betekent blijkbaar ''ouwe lul''). We hadden een erg leuke groep bestaande Noord-Europeanen (we werden gescheiden van de Spanjaarden zodat we een Engels sprekende gids kregen). We sliepen in tentjes, die weer in een grotere tent stonden. Het was een prachtige trekking door een vallei en langs bergpaden met om ons heen enorme besneeuwde toppen waarvan de hoogste 6700 meter was, de Salkantay. De 2e dag bereikten we het hoogste punt, 4700 meter, en vanaf hier daalden we aan de andere kant af. Hier ontstond plots jungle en was het erg warm en stikte het van de muggen. We zijn nog gaan ziplinen (shockabraaah) over de vallei en we zijn naar de hotsprings geweest wat erg relaxed was na 3 dagen lopen.
We kwamen aan in Aguas Calientes en zouden de volgende ochtend vroeg (belachelijk vroeg) naar Machu Picchu lopen. Je kon ook de bus nemen maar dat was crazyduur. Om 4 uur 's ochtends liepen we (Tim en ik, Audun uit Noorwegen en 2 Zweden) naar de brug die om 5 uur open zou gaan. Met onze poncho's en koplampjes stapten we als 5 teletubbies door de donkere en regenachtige jungle. We moesten en zouden de eersten in Machu Picchu zijn dus de intensieve klim naar boven die volgens het bord een uur duurde, hebben we in 30 minuten geklaard. BAM. We waren inderdaad de eersten in de oude Inca stad maar je zag geen steek in verband met dikke wolken mist. Dit was een geslaagde onderneming. Later in de dag klaarde het weer op en scheen de zon. Machu Picchu is een enorm indrukwekkende beleving. Je loopt tussen ruïnes van huizen en tempels en de stad wordt omgeven door steile groene bergen. Onze gids vertelde vol trots (zoals elke Peruaan) dat Inca's helemaal de bomb waren en alles toen beter was dan nu en misschien hadden ze wel lasers (dat zei ie echt).
Terug in Cusco zijn we gaan drinken in het party-hostel met z'n allen bij wijze van afscheid. Omdat het achteraf een waardeloos idee voor afscheid bleek te zijn als iedereen zat is en plots naar z'n eigen hostel verdwijnt hebben de dag erna een nuchtere afscheids lunch gedaan.

Volgende stop: Arequipa!
Maar neem eerst efkes een pauze want er is veel gebeurd deze 3,5 week dus het wordt een lange blog.

Alweer een koloniale stad gebouwd om een centraal Plaza de Armas (plein). Alle gebouwen die elke stad mooi en het bezichtigen waard maken, zijn gebouwd door (in opdracht van) de Spanjaarden ten tijde van de kolonisatie. De rest van de stad is meestal niet het bezichtigen waard. Audun had ons overgehaald om een 6km vulkaan, Chachani, de beklimmen. Dit leek ons zeer extreem dus dit gingen we doen! Bij het reisbureau kregen we sneeuw jackets, broeken en mutsen die ze waarschijnlijk uit de jaren 80 van een Frans skiresort hebben gekregen. Om 12 uur 's nachts werden we opgehaald en reden we 2 uur naar 5000 meter hoogte. Hier stapten we de sneeuwende nacht in en begonnen we met lopen over besneeuwde rotsen. Na een uur kwamen we bij basecamp (1 grote tent) waar we ontbeten hebben. Hier voelde ik me al licht in m'n hoofd. Terwijl het licht werd klommen we verder de besneeuwde vulkaan op en om ons heen verschenen enorme witte bergen. Naarmate we hoger klommen werd m'n hoofdpijn erger. Op 5800 meter was het zo erg dat ik moest overgeven en Octavio, onze gids, zei dat ik moest omkeren zou ik nog een keer moeten braken. Vastbesloten dat dat niet ging gebeuren (we moesten nog maar 200 meter) stapte ik door. Eindelijk bereikten we de 6km grens en toen begon ik me gek genoeg beter te voelen terwijl Tim en Audun, die tot dan toe nergens last van hadden, juist toen hoofdpijn kregen. Het laatste stuk was erg steil en we moesten met handen en voeten door de dikke sneeuw ploeteren. Hoewel het uitzicht tijdens de klim op de ''laaglanden'' en andere bergen en vulkanen om ons heen fantastisch was, zagen we geen steek toen we op de top waren. Maar we hebben het gehaald! De afdaling ging razendsnel want we konden glijdend, rennen en springend de vulkaan af. Onze hoofdpijn verdween echter pas toen we weer in Arequipa waren.
In Arequipa hebben we nog cavia gegeten, wat blijkbaar typisch Peruaans is. Het was moeilijk duur (restaurant aangeraden door TripAdvisor, BBC en weet ik wat) en de kok gebruikte pre-Inca kooktechnieken, wat denk ik inhoudt dat je gouden spatels gebruikt want het kostte ons 80 euro voor 1 flinke cavia! Het smaakte naar kip en er zat nauwelijks vlees aan. Ik snap niet wat de hype is.

Hierna zijn we doorgereisd naar Lima en dezelfde dag naar Huaraz. Hier is het gebergte Corderillas Blancas. We hebben een wandeling gedaan naar het meer Laguna 69 (Geen idee waarom het zo heet maar het is in ieder geval niet wat je nu denkt. Viezerik). Dit was een prachtige omgeving door een vallei met uitzicht op ruige besneeuwde pieken en enorme watervallen en stroompjes overal. Het was alsof je door Middle-Earth of Skyrim liep. (Uhu, de echte wereld is zo mooi dat je het kunt vergelijken met films en computerspellen, gekkigheid). Het meer zelf was ijsblauw en ijskoud bleek na een korte duik.
Hierna hebben Tim en ik afscheid genomen na 4 weken reizen want hij gaat verder noordwaarts en ik blijf in Peru om vanaf hier naar Nicaragua te vliegen.
Samen met andere reizigers in het hostel hebben we eigen tour geregeld naar Laguna Churup. Dit was ook weer een enorm mooi meer tussen de bergen. Er was een Japans vrouwtje mee dat op de dag van onze wandeling 72 jaar was geworden! Zo'n fit iemand heb ik nog nooit ontmoet. Een stuk van de 'wandeling' die constant omhoog was op 4000 meter hoogte, dus geen peuleschil, was zo steil dat we een touw moesten gebruiken om tegen de rotsen op te klimmen. Dit deed zij ook met gemak en het enige wat ze zei was dat ze ''so happy'' was en ''I really love hiking''. Bij het meer heeft ze mondharmonica voor ons gespeeld. Zij moet ongeveer de tofste persoon op de wereld zijn.

Op de laatste dag in Huaraz ben ik met 2 Canadezen en een Amerikaan gaan rotsklimmen. Dit was intens zwaar maar ook erg verslavend. Onze gids had er na 2 routes genoeg van maar wij riepen telkens ''uno más!'' (nog een!) en je kon de irritatie op z'n gezicht moeilijk missen.

Nu ben ik in Lima, wat de saaiste plek van heel Peru is, aan het wachten op mijn vlucht naar Nicaragua komende vrijdag.

¡Luego!