The white city
12 Oktober 2015 | Bolivia, Sucre
Hola chicos y chicas,
Deze keer zal ik proberen weer een blog bij te houden hoewel dat na 1 dag al erg moeilijk bleek te zullen gaan. Mijn Boliviaanse familie heeft geen wifi dus ik moet op wifi speurtocht elke keer. Ik ben nu sinds 5 dagen in Sucre wat een erg mooie koloniale stad is met een relaxte sfeer. Overal spierwitte kerken (mucho MUCHO kerken) en andere gebouwen. Een zonnebril is echt een vereiste hier want als de zon schijnt word je verblind door al het wit.
Mijn familie is ontzettend aardig (dat denk ik tenminste, ik versta nog maar weinig van wat ze zeggen). De eetgewoontes hier zijn nogal anders dan wat ik gewend ben. Ik krijg elke ochtend een hambuger met friet en m'n moeder wil dat ik ook nog brood eet dan. Tussen de middag lunchen we met soep gevolg door een warme (flinke) maaltijd waar we elke dag met z'n 4en 2,5 liter cola wegdrinken. Serieus dat hier niet een buttload aan diabetici rondloopt is een raadsel, zoveel suiker als ze eten. Tussendoor worden er ook nog empenadas en weet ik wat naar binnen gewerkt. Echter na de lunch is het nada en alleen 's avonds nog een thee met z'n allen.
Vrijdag ben ik met Fabricio, m'n broer, naar het ziekenhuis geweest. Hij studeert ook geneeskunde en zit in zijn 3e jaar. Hij wil plastisch chirurg worden dus we gingen naar die afdeling. Bij het binnenlopen was het al ''Hola! como estas?'' door iedereen! Fabricio leidde me een kamer binnen waar 2 artsen en iets van 5 co-assistenten waren en waar gewoon een consult gaande bleek te zijn. We konden gewoon binnenlopen en ik mocht foto's maken. Privacy is onbekend hier. De co-assistenten en artsen zijn bizar vriendelijk en amicaal. Er wordt hier veel relaxter en menselijker met elkaar omgegaan. De sfeer is een stuk beter dan in Nederlandse ziekenhuizen waar alles haast heeft en de specialist (laat staan de professor) als een god wordt gezien. Ik werd welkom geheten door de plastisch chirurg en direct als voorbeeld gebruikt dat een chico caucasico minder keloid (litteken) vorming heeft dan zij of negroïde mensen.
We kregen geld van een arts om voor iedereen lunch te halen in de pauze die duurt van 12:00 tot 13:30 (PAUZE! Van 1,5 uur! In een ziekenhuis! Het kan gewoon mensen) en kwamen terug met een grote bak empenadas. En natuurlijk liters cola.
De lessen zijn erg leuk met activiteiten zoals musea en samen koken. De 1e les ging ik met mijn lerares zelfs naar een cafe bij wijze van 'activiteit' wat voor geen meter werkte want in de herrie verstond ik helemaal niks van wat ze zei. Oh en ik weet niet welke mensen me allemaal hebben gezegd dat Spaans een heul heul makkelijk taal is maar dat is het NIET. Madre de dios al die tijden en rare voor en achterzetsels overal! Lezen gaat redelijk maar alles klinkt zo vreemd en onherkenbaar. Ik sta nog altijd als een mentally crippled lama ''si eeh si?'' te stamelen. Maar er is verbetering te merken gelukkig en ik heb Asterix y Cleopatra in slechts 3 dagen uitgelezen.
2 dagen geleden kreeg ik 's avonds een bonbon van m'n moeder (Diana) en ik las de ingrediënten maar ik kon zo snel geen pinda's of noten lezen dus at ik het ding op. Enkele minuten later kreeg ik zo'n notensmaak in m'n mond die ik niet kan beschrijven maar het is mega goor. Normaal is dat (en dat ik ontzettend chagrijnig word) de enige reactie op wat noten. Maar nu zat er blijkbaar meer in want ik werd knalrood overal en alles begon te jeuken als een gek. M'n neus zat ZO potdicht het leek alsof ik cement gesnoven had, ik kon het niet op- en zelfs niet uitsnuiten. Oh en ik heb overgegeven in de wc die daarna verstopt raakte. Ik heb een goeie indruk gemaakt.
Maar ik was wel geschrokken en verbaasd want ik heb nog nooit zo'n reactie gehad, wat er mede voor zorgde dat ik niet zo voorzichtig omga met m'n allergie... Vanaf dus wel. Maar na 3 antihistaminica en wat uren voelde ik me weer top.
Gisteren zijn we met z'n 5en naar het park gegaan (ouders en broer en zus) en ijs gegeten. Ondanks dat ik niet veel kan spreken en veelal stil ben voelt het wel als een echte familie. Vandaag heb ik Fabricio's fiets geleend om naar en kasteel in de buurt te fietsen. Diana was erg ongerust omdat het verkeer hier locoloco is en er geen fietspaden zijn maarrr ik heb in m'n eentje het kasteel gevonden. Erg mooi kasteel a la Fata Morgana in de Efteling. Een kasteel is een zeldzaamheid hier want er zijn nooit nobelen geweest in Bolivia maar een of andere gozer heeft zijn titel gekocht en liet toen dit kasteel bouwen. Voor m'n vertrek kreeg ik thee met coca bladeren voor wat extra energie haha. Coca bladeren is een soort red bull hier, goor maar energizing.
Verder ga ik hier door het leven als Emanuel. Dat kunnen ze beter uitspreken en ik vind het wel een toffe naam.
Hasta luego!
Deze keer zal ik proberen weer een blog bij te houden hoewel dat na 1 dag al erg moeilijk bleek te zullen gaan. Mijn Boliviaanse familie heeft geen wifi dus ik moet op wifi speurtocht elke keer. Ik ben nu sinds 5 dagen in Sucre wat een erg mooie koloniale stad is met een relaxte sfeer. Overal spierwitte kerken (mucho MUCHO kerken) en andere gebouwen. Een zonnebril is echt een vereiste hier want als de zon schijnt word je verblind door al het wit.
Mijn familie is ontzettend aardig (dat denk ik tenminste, ik versta nog maar weinig van wat ze zeggen). De eetgewoontes hier zijn nogal anders dan wat ik gewend ben. Ik krijg elke ochtend een hambuger met friet en m'n moeder wil dat ik ook nog brood eet dan. Tussen de middag lunchen we met soep gevolg door een warme (flinke) maaltijd waar we elke dag met z'n 4en 2,5 liter cola wegdrinken. Serieus dat hier niet een buttload aan diabetici rondloopt is een raadsel, zoveel suiker als ze eten. Tussendoor worden er ook nog empenadas en weet ik wat naar binnen gewerkt. Echter na de lunch is het nada en alleen 's avonds nog een thee met z'n allen.
Vrijdag ben ik met Fabricio, m'n broer, naar het ziekenhuis geweest. Hij studeert ook geneeskunde en zit in zijn 3e jaar. Hij wil plastisch chirurg worden dus we gingen naar die afdeling. Bij het binnenlopen was het al ''Hola! como estas?'' door iedereen! Fabricio leidde me een kamer binnen waar 2 artsen en iets van 5 co-assistenten waren en waar gewoon een consult gaande bleek te zijn. We konden gewoon binnenlopen en ik mocht foto's maken. Privacy is onbekend hier. De co-assistenten en artsen zijn bizar vriendelijk en amicaal. Er wordt hier veel relaxter en menselijker met elkaar omgegaan. De sfeer is een stuk beter dan in Nederlandse ziekenhuizen waar alles haast heeft en de specialist (laat staan de professor) als een god wordt gezien. Ik werd welkom geheten door de plastisch chirurg en direct als voorbeeld gebruikt dat een chico caucasico minder keloid (litteken) vorming heeft dan zij of negroïde mensen.
We kregen geld van een arts om voor iedereen lunch te halen in de pauze die duurt van 12:00 tot 13:30 (PAUZE! Van 1,5 uur! In een ziekenhuis! Het kan gewoon mensen) en kwamen terug met een grote bak empenadas. En natuurlijk liters cola.
De lessen zijn erg leuk met activiteiten zoals musea en samen koken. De 1e les ging ik met mijn lerares zelfs naar een cafe bij wijze van 'activiteit' wat voor geen meter werkte want in de herrie verstond ik helemaal niks van wat ze zei. Oh en ik weet niet welke mensen me allemaal hebben gezegd dat Spaans een heul heul makkelijk taal is maar dat is het NIET. Madre de dios al die tijden en rare voor en achterzetsels overal! Lezen gaat redelijk maar alles klinkt zo vreemd en onherkenbaar. Ik sta nog altijd als een mentally crippled lama ''si eeh si?'' te stamelen. Maar er is verbetering te merken gelukkig en ik heb Asterix y Cleopatra in slechts 3 dagen uitgelezen.
2 dagen geleden kreeg ik 's avonds een bonbon van m'n moeder (Diana) en ik las de ingrediënten maar ik kon zo snel geen pinda's of noten lezen dus at ik het ding op. Enkele minuten later kreeg ik zo'n notensmaak in m'n mond die ik niet kan beschrijven maar het is mega goor. Normaal is dat (en dat ik ontzettend chagrijnig word) de enige reactie op wat noten. Maar nu zat er blijkbaar meer in want ik werd knalrood overal en alles begon te jeuken als een gek. M'n neus zat ZO potdicht het leek alsof ik cement gesnoven had, ik kon het niet op- en zelfs niet uitsnuiten. Oh en ik heb overgegeven in de wc die daarna verstopt raakte. Ik heb een goeie indruk gemaakt.
Maar ik was wel geschrokken en verbaasd want ik heb nog nooit zo'n reactie gehad, wat er mede voor zorgde dat ik niet zo voorzichtig omga met m'n allergie... Vanaf dus wel. Maar na 3 antihistaminica en wat uren voelde ik me weer top.
Gisteren zijn we met z'n 5en naar het park gegaan (ouders en broer en zus) en ijs gegeten. Ondanks dat ik niet veel kan spreken en veelal stil ben voelt het wel als een echte familie. Vandaag heb ik Fabricio's fiets geleend om naar en kasteel in de buurt te fietsen. Diana was erg ongerust omdat het verkeer hier locoloco is en er geen fietspaden zijn maarrr ik heb in m'n eentje het kasteel gevonden. Erg mooi kasteel a la Fata Morgana in de Efteling. Een kasteel is een zeldzaamheid hier want er zijn nooit nobelen geweest in Bolivia maar een of andere gozer heeft zijn titel gekocht en liet toen dit kasteel bouwen. Voor m'n vertrek kreeg ik thee met coca bladeren voor wat extra energie haha. Coca bladeren is een soort red bull hier, goor maar energizing.
Verder ga ik hier door het leven als Emanuel. Dat kunnen ze beter uitspreken en ik vind het wel een toffe naam.
Hasta luego!
-
12 Oktober 2015 - 06:29
Thom:
Mooi verhaal man!! Laat maar komen die blogs!
Wel spannend van je allergie, maar gelukkig kwam het allemaal goed.
En lmao: "Mijn familie is ontzettend aardig (dat denk ik tenminste, ik versta nog maar weinig van wat ze zeggen)" HAAHahaha :P
Veel plezier!! -
12 Oktober 2015 - 08:11
Louis:
Haha sjef jij komt straks terug als een dikke diabeet zo te horen :p -
12 Oktober 2015 - 08:54
Kathrin:
Hey Sjef :) Wat een episch verhaal! Super leuk! Stoer dat je zelfs in Bolivië gaat fietsen! En het verhaal over de pinda's klinkt inderdaad eng! Maar je hebt het gelukkig overleeft. Veel plezier nog! Liebe Grüße -
12 Oktober 2015 - 09:16
Juul :
Hee Sjef,
Erg leuk geschreven! Ben benieuwd naae je volgende blogs.
Heel veel plezier!
-
13 Oktober 2015 - 02:46
Tess Van Eijk:
Hola Emanuel!
Dus daarom heb je je FB naam veranderd.. haha, nice.
Slimpie, als je altijd maar je epipen bij je draagt! ;-)
Geniet ervan! Dat Spaans komt wel, verstaan is lastig, maar met gewoon proberen en wat handen en voeten werk kom je een heel eind :)
xxx -
14 Oktober 2015 - 08:48
Toke:
Hola Emanuel,
Waar een tweede mooie naam al niet goed voor is! leuk! Super enthousiast begin! De kilo's vliegen eraan begrijp ik;), geen probleem , maarr... niet meer zo ' uncontrolled' een bonbon aannemen, hoor ! dat was schrikken.
liefs, m a m x -
15 Oktober 2015 - 10:42
Mathieu:
Jij wordt echt foking dik :P
Ga maar niet dood door noten enzo.
Blog ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
